اشعار

کوفه امـشب به پـریـشانی من می‌گـرید            به شب بی‌سـر و سـامـانی من می‌گرید

دوسـتانم همه یک پـارچه دشمن شده‌اند            سکه‌ها برق زدند و همه روشن شده‌اند

ای تو، تنهـا نـفـس دین خـدا مـولا جان            دین فروشی شده در کوفه نیا مولا جان

چونکه صد رنگ‌ترین مردم دنیا باشند            هر کجا سفـرۀ نان است همان جا باشند

نه نگـاهی نه پـنـاهی که شود تسـکـینی            می‌فـروشـنـد مرا در عـوض بـی‌دیـنـی

رسم جنگ آوری کوفه فقط نامردی‌ست            خنده بر گریۀ مهمان عوض هم دردی‌ست

طوعه امشب کمکم کرد شبیه یک مرد            کوفه اشـبـاح رجـال است بیا و برگـرد

دست این طایـفه آمادۀ سیـلی زدن است            شاهد این قضیه گونۀ مجروح من است

تا که بر نیزه سرت خطبه نخواند برگرد            تا که انگـشـتر و انگـشت بمـاند برگرد

به شهـر کوفه غـریـبم من و پناه ندارم            به غـیـر دربـه‌دری‌ها پـنـاهـگـاه ندارم

شب گذشته به هر خانه جای بود مرا، لیک            به هیچ خانه در این شام تیره راه ندارم

ز خستگی‌ست به دیوار طوعه تکیه زدم من            و گرنه جـز به خـداوند تکـیه‌گاه ندارم

کِـشَـند جانب دارالامـاره با چه گـنـاهم            عزیز فاطـمه جز عـشق تو گناه ندارم

به زیر تیغـم و بالای بام وقت شهـادت            حسین از تو جز امـید یک نگـاه ندارم

به راه عشق تو سر می‌دهم که وای به حالم            اگر که حرمت عشق تو را نگاه ندارم

به اشتباه سوی کوفه خواندمت که بیایی            دریـغ مـهـلـت جـبـران اشـتـبـاه نـدارم

غم تو کرده سیه روز من که در همه عمرم            قـسم به خال تو یک نقـطۀ سـیاه ندارم

سـلام بر تو دهم لـیک با زبان اشارت            نگـاه من به تـو و طاقـت نـگـاه نـدارم

یقـیناً آنچـنانکه زخـم دارد التهاب از پی            دم آخر رسید و می‌رسد روز حساب از پی

به زیر تـیغ می‌خـندم ولیکن گریه بارانم            که دارد خندۀ گل گریۀ تلخ گلاب از پی

بتاب از مکـه بر من آفـتاب عالم آرا که            شب ظـلـمانی کـوفه نـدارد آفـتاب از پی

اگر چه در به رویم بست کوفه با خودم گفتم            که هر در بستنی بی‌شبهه دارد فتح باب از پی

به یاد روزگاری که کنارت روز شب کردم            محیطم کرد دلتنگی وآمد اضطراب از پی

شدم تا سنگ باران امتداد سنگ را دیدم            پس از پیشانی‌ام پیشانی عالیجناب از پی

به دست بـاد دادم الـسلامم راکه می‌دانـم            یقینا خواهد آمد جانب کوفه جواب از پی

لب خونین من نگذاشت تا لب تر کنم از آب            جگر آهی کشید و خونجگر گردید آب از پی

مرا خجلت ز زهرا می‌کشد زیرا که با دستم            نوشتم نامه‌ای که بی‌گمان دارد عذاب از پی

حنا نایاب شد در کوفه وخون جبینم ریخت            سپیدی محاسن بی‌گمان دارد خضاب از پی

ز کوفه بی‌حیایی دیدم و آتش به جانم زد            غم جانسوز بی‌بی زینب و بی‌بی رباب از پی

به یاد اصغرت افتادم و گوش مرا پُر کرد            صدای گریه طفلانه و لالای خواب از پی

تمام ترسم از زیر گلوی شیرخوار توست            کمان هر چه کشیده تر شود دارد شتاب از پی

کمر بر قتل من بسته است فکر و ذکر ناموست            که پیش روست هتک حرمت و بزم شراب از پی

جسارت کار مرسوم است در کوفه چه باید کرد            که خلخال آنکه برده می‌برد قطعا نقاب از پی

کـنـیز دخـترانت دخـترم شاید به کار آید            که در لفافه دارد هر کنیزی انتخاب از پی

سخن کـوتاه باید کرد آقـاجان حـلالم کن            که قطعا روضه‌های باز دارد پیچ و تاب از پی

فـروغ دیـده و دل‌هـاست مـسـلم            سـفـیر یـوسـف زهـراست مسلم

عبادت را به اشکـش داده زینت            شهادت را به خون‌آراست مسلم

مـه ذیحـجه بر لب‌های خشکـش            پیـام ظـهـر عـاشـوراست مسلـم

امـیــر بـی‌ســپـاه شــهــر کـوفـه            چو مولایش عـلی تنهاست مسلم

به یـاد حـنـجـر خـشـک امامـش            روان از دیـده‌اش دریاست مسلم

فـدا گشت و به قـاتـل داد مهـلت            خـدا را تا چه حد آقـاست مسلـم

شرف، آورده پیشانی به خاکـش

سـلام انــبـیـا، بــر روح پـاکـش

سر و جان و تنش بود و امامش            قـیـامـت بـود پــیـدا در قـیـامـش

دهان خـشکـیده، دل کانون آتش            دهان خونین به لب عرض سلامش

به بام کـوفـه، از اطراف کـعـبه            وزد عطـر حسیـنی بر مـشامش

به هر کوچه که رو کرد آتش و سنگ            به سر می‌ریخت از بالای بامش

خـداونـدا که دیـده مـیـهـمـان را            دو دست بسته، خون ریزد به کامش؟

سـفــیــر رهـــبـــر آزادگــان را            عجـب کردند مـردم احـتـرامش

نه تنها کوفـیان پیـمان شکسـتـند

از او پیـشانی و دندان شکـستـند

دریـغـا! پـردۀ حـرمـت دریـدنـد            به دامن نـنـگ عالم را خـریـدند

تنی که بهـتر از جان جهان بود            سـوی بـازار قـصابـان کـشـیدند

هـمان‌هایی که با او دست دادنـد            از او با دست بسته سر بـریـدند

ز تیر و خنجر و شمشیر و نیزه            به جسمش باغی از گل آفـریدند

ز هر زخـم بـدن کوچه‌به‌ کوچه            صـدای غـربـت او را شـنـیـدنـد

خدا داند که در یک شهر دشمن            از آن مـظـلـوم، تـنهـاتـر ندیـدند

جـدا کـردنـد ســر از پـیـکـر او

ز بـام افـتـاد هـم تن هـم سـر او

امیـر شهـر، هرسو دربه‌در بود            ز احوال دو طـفـلش بی‌خبر بود

دو چشم اشکبارش چون دو دریا            لب خشکش ز اشک دیده‌، تر بود

خـدا دانـد کـه هـنـگـام شـهـادت            دل از پیشانی‌اش بشکسته‌تر بود

مجـسّـم پـیـش چـشم اشکـبـارش            فراز نیـزه هـفـتاد و دو سر بود

گـمانم در نگـاهش لحـظه‌لحـظه            تنـور خـولی و قـرص قـمر بود

دعـا مـی‌کـرد بـر سـقـای بی‌آب            که از چشمش روان خون‌جگر بود

نگـاهـش بود در مـقـتـل هـماره

بـه رگ‌هـای گـلــوی پـاره‌ پـاره

بـیـدار و خـواب بـود کـه افـتـاد اتـفـاق            از جدِّ خود شنید که اُخرُج اِلی العِراق

پیـغـام دادش از طرف حَـیّ ذُوالـمِـنَـن            قَـدْ شـاءَ أَنْ یَـراکَ قَـتـیـلا حُـسـیـن من

أُخْرُج إلی العِراق، سفر پیش روی توست            یک‌دشت ‌داغ‌ و خوف و خطر پیش روی توست

أُخْرُج إلی العِراق، که چشم انتظار توست            قومی که فکر غارت دار و ندار توست

أُخْـرُج إلی العِـراق، که بـاید فـدا شوی            بـشـتاب تا که ذبـح عـظـیـم خـدا شـوی

أُخْرُج إلی العِـراق، که مهمانی‌ات کنند            در پیـش چـشم فـاطمه قـربانی‌ات کنند

هر چند خیل پـرده‌نـشـینان عـصمـتـنـد            با تـو مُـخـدّرات بـه این بـزم دعـوتـنـد

وقتی پس از فراق جوان، پیر می‌شوی            وقتی که بین دشت زمین‌گـیر می‌شوی

وقتی کـنار علـقـمه با قـلب ریش ریش            تیر آنقَدَر درآوری از جـسم ماه خویش

وقـتی که دور از نظـر زینب و ربـاب            از خون شیرخواره محاسن کنی خضاب

وقتی به سجده در دل گـودال می‌روی            وقتی‌که نیزه می‌خوری از حال می‌روی

یعنی ‌چه‌ حکمتی‌ست ‌که‌ مَسلوب‌ می‌شوی؟            در زیـر سُـم‌ّ اسب لگـدکـوب می‌شـوی

سر را بباز و سروری‌ات را نشان بده            از روی نیـزه دلـبری‌ات را نـشان بـده

در کوفه‌ای که لب به لب از بغض حیدر است            قرآن شنیدن از سر بر نیزه خوشتر است

از خون زخم وا شده‌ات رنگ هم بخور            گفته خدا به خاطر من سنگ هم بخور

آرامـش عــقــیـلـه در آن ازدحـام بـاش            یک جـمـله با رقـیّـۀ خود هم‌کـلام باش

قـصـد کـجا کـرده یـل بـوتـراب؟            خُـود و سـپر بـسـته چرا آفـتـاب؟

کوفه پُر از سـایۀ کین است امام!            شوم‌ترین شهر زمین است،‌ امام!

زخـم جـفـا بر جگـرت، کوفه زد            تــیـغ بـه فــرق پـدرت کـوفـه زد

کو همه آن‌ها که تو را خوانده‌اند؟            چـند نـفـر پـشت سـرت مانده‌اند؟

نـامـه نـوشـتـنـد، ولـی بـی‌اسـاس            اسـم تـو بُـردنـد، ولـی بـا هـراس

لایـق پــیـغــمـبـر خـود نـیـسـتـنـد            فکـر سری جز سر خود نیـسـتـند

خــاطــر آســوده مــکــدّر مـکـن            جـامـۀ احـرام به خـون تـر مکـن

خـیـمـه بـچـین از گـذر ایـن بـلا،            مـوسـم حـج اسـت چـرا کـربـلا؟

تـیــغ بـرائـت ز کــمــر بـاز کـن            فـکـر سـرانجـام و سـرآغـاز کـن

اُمّـت خــود را بـه دعــا واگــذار            کــار خــدا را بـه خـــدا واگــذار

دین تـو سـجّـادۀ بـاز است و بس            مرد خـدا، مرد نـماز است و بس

شهـر پُر از شـمر، پُر از حـرمله            رحــم نــدارنـد بـر ایـن قــافــلــه

مصلحت آن است که جان در بری            عــذر بـه درگــاه پــیـمـبـر بـری

کـوه خـروشـیـد و دهـان باز کرد            بــال زد آئـیـنــه و پــرواز کــرد

ولـولـه شد، نـورٌ عَـلـی نـور شـد            دشت پُر از عطر، پُر از شور شد

گــفـت بـبــنــدیــد خـــیـــام مـــرا            نـیــزه و شـمـشـیــر و نـیـام مـرا

خــم‌شـدۀ بــار نـفــس نــیــســتــم            مـرغ زمـیـن‌گـیـر قـفـس نیستم...

گـرچه سـرم را به سـر نی کـنـند            نـامـۀ تـقــدیــر مــرا طـی کـنـنـد

جـان من از غـم بـه لـب آیـد اگر            لـشـکــر شـام و حـلـب آیــد اگـر

گـر بـنــشـانـم بـه دل ایـن داغ را            یـکـسـره پـرپـر کـنـم این بـاغ را

این هـمـه ارزانی لبـخـنـد دوست            خیمه و خیل و زن و فرزندم اوست

اوست که در خون من افتاده است            در دل مـجـنـون من افـتـاده است

روز و شـبم، مِهر و مَـهَم او شده            مـاه شـب چـهـاردهـم او شــده...

می‌روم این راه که بی‌راهه نیست            غصّه‌ام این کودک شیرخواره نیست

داغ کـبــود دل زهــراســت ایــن            فـرق ترک خـوردۀ مـولاست این

لحـظـۀ قـنـداقـه بغـل کردن است            وقتِ به تکـلیف عمل کردن است

وقت ز خون تر شدن است الوداع            لحـظـۀ پـرپـر شـدن است الوداع

پیر شد هر لحظه پای روضه‌ها، مثل پدر            در نیاورد از تنش رختِ عزا، مثل پدر
حلقه میزد اشک در چشمش؛ به گریه می‌نشست            از مصیبت‌های سختتِ کـربلا، مثل پدر

خشک می‌شد حنجرش، می‌سوخت، تا می‌دید که            طفلِ تشنه، شیرخواره هر کجا، مثل پدر
یاد مشک پـاره و دستِ قـلم در عـلـقـمه            داغـدارِ جـملۀ «أدرک أخا»، مثـل پـدر
زیر لب می‌خواند گریان روضه‌ها را یک به یک            ضجّه میزد یادِ آن خـونین قـفا، مثل پدر
رفت پیش چشم او سرها به روی نیزه و            دیـد جـسمِ بی‌کـفـن در نـیـنوا، مثل پـدر
خیمه‌ها می‌سوخت! موهای رقیه همچنین            داشت با خود گریه‌های بی‌صدا، مثل پدر
من فدای کودکی‌هایش که رفت از کربلا            با دو دستِ بـسـته تا شـامِ بـلا، مثل پدر
بـر سـرِ بـازارِ آذین بـسـتـه بـین هـلهـله            بر سرش می‌خورد سنگِ بی‌هوا، مثل پدر
در خرابه ناتوان افتاد! خوابش برده بود            روی خار و خاک؛ بی‌آب و غذا، مثل پدر
آخرش مسموم شد با زهر، مظلومانه شد            در بقـیعِ بی‌حـرم قـبرش رهـا مثل پدر!

از غــمِ دلــم خـــدا خـــبــر داره            اگـه مـن آه بِـکـــشـــم اثــر داره
مثل من چند نفـرو سراغ دارین؟            کـه ‌دلِ ‌سـوخـتـۀ ‌شـلـعـه‌ور داره

از چهـار سالگی ‌درد‌ و غم ‌دیدم            تو یه‌روز قـدّ یه‌ عُـمر سِـتَم ‌دیدم
شمر و با چکـمه ‌یه‌بار تو قتلگاه            یـه دفـعـه‌م تـو غـارت حـرم دیدم

دلـخـوشی‌هام یـهـو نـاپـدیـد شدن            عـموهام جلـو چـشام شهـید شدن
وقـتی برمی‌گـشـتـیم ‌از بالای تل            مـوهـای دخـترامون سـفـید شدن

راویِ مُــصـیـبـتـای بــاز شـدیـم            اسیـره یه مُشت یـتـیـم‌نواز شدیم!
تاکه خـوب حـقّ مـونـو ادا کـنـن            ســوار نــاقـۀ بـی‌جـهــاز شــدیـم

به دلای زخمی‌مون چنگ میزدن            صورتامونو با خون رنگ میزدن
کـوفـیـا به جای مـهـمـان نـوازی            دم دروازه به مـا سـنگ مـیـزدن

هـمـه قـافـلـه‌‌مـون خـسـتـه بـودن            پـر و بال ما رو بشـکـسـته بودن
من و با رُقـیّـه تـو ورود به شـام            نانجـیب‌ها به‌ طـناب ‌بـسـته‌‌ بودن

پـدرم حـضـرت زیـن الـعـابـدیـن            لـیتَ لـمَ تَـلِـدنی گـفـت برا هـمین
آخه دید تو ازدحـام تو شهـر شام            من چـجور از ناقه افـتـادم زمین

اعـمـاق آیــه‌هـای یـقـیـن را شـکـافـتـه            نور است و آسـمـان برین را شکـافـته

او راز آفرینش هر جوی و جنگل است            او چشمه‌ای که قـلب زمین را شکافـته

از مهر اوست سبزه اگر خاک نرم را            یا صخـره‌هـای کـوه‌نـشین را شکـافـته

هم‌نام آن‌کسی‌ست که بی‌شکّ و بی‌گمان            با یک اشـاره مـاهِ مـبـیـن را شـکـافـته

پیداست از نگاه حـزینش که دیده است            یک روز سخت پیکر دین را، شکافته

غمگین زمین، گرفته زمان، تیره‌گون هواست            امروز روز گریه و امشب شب عزاست

تا خوشه‌های بغـض، گـل گریه می‌دهند            از تنـگـنـای سـیـنۀ مـا نـالـه‌ها رهـاست

در سوگ آفـتـاب مـدیـنـه، به سـوز و آه            با صاحب‌الـزمان دل ما نیـز هـمنواست

داغی‌سـت سـیـنـه‌سـوز غـم بـاقـرالعـلوم            گر خون بگریَد از غم او آسمان رواست

هم وارث تـمـامی اوصاف حـیـدر است            هـم مخـزن تـمـامی اسرار مصـطـفاست

ذکرش امـیـدبـخـش دلِ هـرچـه نـا امـیـد            نامـش شـفـادهـنـدۀ هـر درد بـی‌دواسـت

ای روح آسـمـانی از این داغ جـانگـداز            فـریاد خاک امشب تا عـرش کـبـریاست

سوزی که قطره قطره تو را آب کرد و سوخت            این زهر نیست بلکه همان داغ کربلاست

ای جـان مـا فـدای غــم غـربـت بــقــیـع            قبرت بقیع نیست که در سینه‌های ماست

امشب هـزار پنـجـره دل گریه می‌کـنـیم            با غـربت بـقـیـع، دل شـیـعـه آشـنـاسـت

شمعی به روی تربت پاک تو نیست... آه            این‌جا مگر نه این‌ که مـزار امام ماست

تنها نـه از غـم تو مـدیـنـه عـزا گـرفـت            در بارگاه قدس کـنون محـشری به‌پاست

امشب «خروش»! آن نفس حق که تا سحر            دریای گریه را به خروش آورد کجاست؟

ای نــام تـو قــرارِ دلِ بــیــقــرارهــا            حـرف تو مـانـدگـارتـرین یـادگـارهـا

درک بشر به فـهـم مسـائل نمی‌رسید            از عـلـم تو شـکـسـته تـمام حصارها

تعـبـیرهای ناب تو راه عـبور ماست            ای مـعــتـبـرتـر از هـمـۀ اعـتـبـارها

بنیان مذهب از نفست جان گرفته است            هر جـمـلـه‌ات مـعـلـم بـنـیـانـگـذارها

سـیل فـرشتـگـان خـدا پـای درس تو            شـاگـردی‌ات بـزرگـتـرین افـتخـارها

از هر طرف به مادر سادات می‌رسی            مــحــوِ ســلالـۀ تـو تــمــام تـبــارهـا

ای سـومـیـن امـام سـتـمـدیـدۀ بـقــیـع            قـربان خاک قـبـر تو سـنگ مـزارها

از کوچه‌های شام تو هم شکوه‌ای بکن            ای بـازمــانــدۀ سـفــرِ نـی ســوارهـا

اصلا خودت بگـو چقدَر بین ازدحام            خورده‌ست بر سرت لگد نیـزه دارها

بی‌شک تو هم مـیان بیـابان دویـده‌ای            مـثـل رقـیه رفـته به پـای تـو خـارها

با آنکـه تو مـراقـب او بـوده‌ای، ولی            از دستهای زجر، کتک خورده بارها

ای وای از آن دمی که به دست حرامیان            از گوش‌ها کـشیده شـود گـوشـوارها

با چـشم‌هـای پُـر آب  قحـطی آب دیـدم            من دشت کربلا را همچون سراب دیدم

مانند یک کـبـوتـر من را اسیـر کـردند            بر بـال کـوچـک خود رد طـنـاب دیـدم

هر شب شبیه شمعی بی‌تاب گریه کردم            پروانه سوخت ازبس آتش بخواب دیدم

آتش گـرفت خـیـمه آتـش گـرفـت دامـن            آتش گـرفت معجـر من اضطراب دیدم

هفتاد و دو ستاره یک ماه و مشک پاره            خــورشـیـد کـربـلا را در آفـتـاب دیـدم

هر صبح و شام جانم آمد به لب که در شام            زخــم زبـان شـنـیـدم بـزم شـراب دیـدم

دلخسته‌ام از این دهر آسوده‌ام کن ای زهر            من می‌روم از این شهر، خیلی عذاب دیدم

سـتـم روزگـار یـادش هـست            غـم لـیل و نهـار یادش هست

دیـدۀ اشـکـبـار یـادش هـست            آنهـمه قـلب زار یادش هست

روضۀ بی‌شـمار یادش هست

نیـمـه‌جان بیـن بـسـتـر افـتاده            باز تب کـرده مضطـر افـتاده

بـه لـبـش ذکـر مـادر افـتــاده            یـاد یـک جـای دیگـر افـتـاده

چـادر پُر غـبـار یادش هست

زهـر کرده اثـر به اعضایش            ناتوان دست و بی‌رمق پایش

تـرک افـتـاده است لب‌هـایش            العـطش العـطش شـد آوایـش

لب زخـمیّ یـار یـادش هست

پیـر بود و خـمـیده قامت بود            خـانه‌اش کل سال هـیأت بـود

به تنش ردی از جسارت بود            قـاتـلـش روضۀ اسـارت بـود

لحـظه‌های فرار یادش هست

سالهـا قـلب بی‌قـراری داشت            گـله‌ها از شتر سواری داشت

با رقیه چه روزگاری داشت            با غمش آه و گریه زاری داشت

آبـله بود و خار یـادش هست

هـمۀ عـمـر خود پریشان بود            یاد جـدّش همیشه گـریان بود

آی مردم حسین عـطشان بود            آبـروی قـبـیـلـه عـریـان بـود

یک تن و ده سوار یادش هست

عـمه‌هـایش چـقـدر تـرسـیدند            کـوچـه‌های شـلـوغ را دیـدند

مـست‌هـا آمـدنـد رقـصـیـدنـد            به سر روی نـیـزه خـنـدیـدند

زینب بی‌قـرار یـادش هـسـت

بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم            هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم

شمیم یاس یاسین دشت را پر کرده بود اما            گلاب اشک زهرا بود آنجایی که من بودم

قـیام عـاشـقان راست‌قـامت بود عـاشورا            قـیامـت آشکـارا بود آنجـایی که من بودم

تـمـام سـورۀ ایـثـار و آیـات جـوانـمردی            به هفتاد و دو معنا بود آنجایی که من بودم

پیام روشن «اَلموت اَحلی مِن عسل» یعنی            شهادت هم گوارا بود آنجایی که من بودم

چرا آتش بگیرند از عطش گل‌های داودی            اگر بین دو دریا بود آنجایی که من بودم

کسی از اسب می‌افتاد پشت نخل‌ها، آری            علم در دست سقا بود آنجایی که من بودم

صدای بت شکستن در فضا پیچیده بود اما            خـلـیل‌الله تـنهـا بود آنجـایی که من بـودم

شعاع آفتاب از مشرق گودال سر می‌زد            که ثـارالله پیـدا بود آنجـایی که من بـودم

عـدالت زیر سـم اسب‌ها پامـال شد، آری            ستم در حد اعلا بود آنجایی که من بودم

شدم محو نگاه عمه‌ام زینب که در چشمش            تمـام دشت زیـبا بود آنجایی که من بودم

چرا آن روز تل زیـنـبـیه اوج عـزت شد            که چشم‌انداز فردا بود آنجایی که من بودم

چه گل‌هایی که زیر بوته‌های خار پرپر شد            مگر پاییز گل‌ها بود آنجایی که من بودم؟

هلال ماه نو وقتی نمایان می‌شد از محمل            فقط یک نیزه بالا بود آنجایی که من بودم

داغِ تو روشن می‌کـند شـمعِ مـحـرم را            در شعـلۀ غـم می‌کـشـاند جانِ عـالم را

مـثـلِ پــدر مـیـراث دارِ کـربـلایـی تـو            چون از مسیرِ کربلا آوردی این غم را

قـلبی شکـسـته داری و لـبـریزِ از آهی            بر گونه‌ات داری کماکان اشکِ نم نم را

درد است طفلِ چار ساله از سرِ بغضی            در قلبِ کوچک جا دهد این حزنِ اعظم را

کاری که با گل کرده دردِ کربلا، دیگر            آسوده دیده بر تـنـش هر جـرعۀ سَم را

آقـا! زیـاد از کـربـلایِ تـو نـوشـتـنـد و            اما دریـغـا درد و غـم‌هـای مـجـسّـم را

آن چشم‌هایت راویِ تصویرِ گودال است            در سینه‌ات جا داده‌ای این دردِ مبهم را

پیش از تو بر جدت ملائک روضه‌ها خواندند            در عرش بر پا کرده‌اند این بزمِ ماتم را

با خاطـراتِ درد می‌آیی ولی ای عشق            با محـنتِ بـاران نـشُـسـتی آهِ زمـزم را

دلـتـنگیِ پائـیز در جـانِ تو جـاری بود            غیرِ تو کس باور ندارد بغضِ شبنم را

صحـنِ خـرابت در نگـاهِ حـسـرتـم آقا!            از خـونِ دشتِ کـربلا آورده مـرهم را

گلدسته‌های صحنِ تو در چشمِ ما روشن            گل کرده شعرِ کربلایت رنگِ پرچم را

امشب سلامـم می‌رسـد خـاکِ بـقـیعِ تو            تا از تو گیرد روضه و اشکِ محرم را!

هـمرزم بودم یک زمانی با سه ساله            من داشـتم اشـکِ روانـی با سه ساله
در کـربلا بودیم پـشـتـیـبانِ زینب…            دریـافـتـم نـام و نـشـانـی با سه سـاله

شاهد خـدا باشد که بودم دیـده گریان            خـیـلی کـشـیـدم نـاگـرانی با سه ساله
لعنت به شمر و خولی و بر تابعانش            کـردند چـون نامـهـربانی با سه ساله
روز دهم، هـنگامِ غـارت مانده بودم            که می‌شـوم من آسـمـانی با سه ساله

آتـش گـرفـتـم در جـوارِ عـمّۀ عـشق
خیلی لگـد خـوردم کـنارِ عـمّۀ عشق

دیدم به چشمِ خویشتن جور و جفا را            زیـر کــتـک‌ دیـدم نــوای بـی‌نـوا را
روزِ دهـم بود و هـمه جا پُـر ز آتش            دیـدم در آتـشِ، وای نامـوس خـدا را
رحم و مـروّت را نـدیـدم بینِ دشـمن            بر خـارها رانـدنـد، آل مـصـطفی را
دیـدم به چشمِ خـویشـتن که عـمّه‌هایم            گم کرده بودند در هیاهو دست و پا را
فریادِ واویلا ز هر سویی بـلـند است            فـریـادهـا پُـر کـرده کـلّ کــربــلا را

من راوی کـرب و بـلای پُــر بـلایـم
مـن نـالـه‌هـای بـی‌ریـای بـی‌صـدایـم

در شـام دیـدم چه جـسارت‌ها نمودند            بر آل حـیـدر چه شـقـاوت‌ها نمـودند
لعنت به شام و شامیان که با عدوات            تحـقـیـر کـردند و حـقـارت‌ها نمودند
با سنگ و چوب و پـارۀ آتـش دمادم            بر آل پـیـغـمـبـر عـنـایت‌ها نـمـودنـد
الـفـاظِ زشـتـی را مـهیّا کردند و بعد            در آن شلوغی‌ها چه صحبت‌ها نمودند
در پیشِ چشمِ عـمّه زینب مانده بودم            از مـرتضی خـیلی بـرائت‌ها نـمودند

دیدم میانِ آل عـصمت فـصلِ دی را
دیدم به چشمِ خویشتن من بزمِ می را

یادم نمی‌رود که در آن عصرِ پر غبار            آمـد بـسـوی خـیـمـۀ ما اسـب بی‌سـوار

دیدم که عـمه‌های حـزیـنم به سوز و آه            اطـرافِ اسب را بگـرفـتـنـد، نـالـه دار

اما چه ذوالجناح، که با زینِ واژه گون            چون ابر می‌گریست در آن بِین، زار زار

می‌خواست پشتِ خیمه رود، جان دهد، ز داغ            امـا چـو دید پـرسـشِ طـفـلانِ بی‌قـرار

نـاچـار بـازگـشـت بـه گـودالِ قـتـلـگـاه            پس در پی‌اش زنان و عزیزان، نقابدار

ای وایِ من، خـدا نـکـند قـسـمتِ کسی            دیـدیـم آنچه را که نـدیـده‌ست روزگـار

از روی تـلِ زیـنـبـه، پیـشِ دیده بود…            تـا انـتـهـای حـفــرۀ گــودال، تــارِ تـار

شمشیر و نیزه بود که می‌خورد بر حسین            بارانِ تیر و سنگ، ز هر سویِ کارزار

والشمـرُ جالسُن، چه بگویم که پیـشِ ما            بر نـیـزه راسِ جـدِّ غـریـبـم شد آشکار

آنشب چها گـذشت...، بمانـد برای بعـد            تـازه به روز بـعـد، شد اسـلام داغـدار

دشمن که عمه‌های مرا در طناب بست            بدجـور مـادرم به جـنان گـشت اشکبار

عـمداً عـبـور داد، حـرم را ز کـشـته‌ها            تا اشکِ تازه گیرد از این جمعِ سوگوار

مردانمان که کشته و بی‌سر، روی زمین            زن‌هـایمان، اسـیـرِ سـپـاهی تـبـاهـکـار

تا آن زمان، حرم به اسـیری نرفته بود            آل عـلی، به نـاقـۀ عـریان، حجـاب دار

بـاور کـنـید عـمـه‌ام از کـربـلا به بـعـد            تا شام و کوفه، پیر شد از غصه، شرمسار

یـادم نـمـی‌رود کـه بـه بـزم حـرامـیـان            عـمه گـریـست، از طمعِ چـشـمِ نابکـار

با اینهمه غریبی و تحقیر و داغ و درد            دشمن شکست خورد و حرم شد پر افتخار

با خـطـبه‌های پُر ز طـنـیـنَش قـیام کرد            پـیـروز شد صبـوری عـمّه، شکوه بار

تنها وصیتم به شما حـفظ روضه‌هاست            تا آن زمان که می‌رسد از راه تک سوار

چه اشک‌ها که چـکـیده به پای آمدنت            بـیـا کـه جـان مـن آقـا فــدای آمــدنـت

ببخش که با عملم «تَحبس الدعا» شده‌ام            نـمـی‌رسـد بـه اجـابـت دعـای آمـدنـت

پس از هزار و صد وچند سال غیبت باز            به سـر نـیامـده این مـاجـرای آمـدنت؟

به سینه شوق تو دارم غـریبِ بی‌یاور            بـگـو چه کـار کـنـم من بـرای آمـدنت

چه سرنوشت سیاهی که می‌کشم عمریست            غـمِ نـبـود تـو را مـن به جـای آمـدنت

گذشت عـمـرم و شد پـیـر نوکـرت آقا            در انـتـظـار فـرج جـمـعـه‌های آمـدنت

به انتـهـای بـلا مـی‌رسد تـمـام جـهـان            زمــان اگـر بــرســد ابـتــدای آمـدنـت

بـیـا که از تـب دنـیـا و مـاجـراهـایـش            رسـیـده است به گـوشـم صدای آمدنت

این روزها که می‌گذرد، غـرق حسرتم            مــثــل قـنــوت‌هـای بــدون اجــابــتــم!

بسـته‌ست چـشم‌هـای مرا غـفـلت گـنـاه            تو حاضری! منم که گـرفـتار غـیـبـتم!

یک گـام هم به سـوی شـما بـرنـداشـتم            ای مرحـبا به این همه عـرض ارادتم!

خالی‌ست دست من، به چه رویی بخوانمت؟            دل خوش کنم به چه؟ به گناهم؟ به طاعتم؟

من هر چه دارم از تو، از این دوستیِ توست            خـیـری نـدیـده‌ای تـو ولی از رفـاقــتـم

بگـذر ز رو سـیاهی من، أیهـا العـزیز!            حـالا که سـویت آمـده‌ام غـرق حـاجـتم

بـگـذار بـا نـگـاه تـو مـانـنـد حُـر شـوم            با گـوشه‌چـشم خود بِـرَهـان از اسارتـم

آن روز می‌رسـد که فـدایـی تـو شـوم؟            مـن بـی‌قــرار لـحــظـه نـاب شـهــادتـم

آسمانی است دلا وصلتِ زهرا و علی            سر فرود آر به شخصیتِ زهرا وعلی

مدحِ معصومه ومعصوم، بپرس از معصوم            که کنند آگهت از عصمتِ زهرا وعلی

ای دلِ تشنه، بخوان سورۀ کوثر که شوی            مست فیض از قدحِ رحمت زهرا و علی

به چنین مرد وزنی عالمیان پا بوس‌اند            انحصاری است بلی خلقتِ زهرا و علی

چه جلالی چه شکوهی چه قیامت زوجی            دو ستونـنـد به دین، قامتِ زهـرا و عـلی

ازدواجی است بحق منشأ خیر و برکات            دل به هم دادگی و الفـتِ زهـرا و علی

مــوسـم اولِ ذیـحـجـه، مـبــارک بــادا            وصلت شمس و قمر، وصلتِ زهرا و علی

خطبۀ عقد خدا خواند و رسول امضا داد            جاودان شد سندِ شوکـتِ زهرا و عـلی

بنگـر آن زنـدگیِ ساده و پُر رونـق را            بوسه زن بر حرمِ حرمتِ زهرا وعلی

چیست مهریۀ زهرا که چو جبریل شنید            گفت طـوبا به عـبـودیتِ زهـرا وعـلی

از خدا قول شفاعت بگرفـتـند آن روز            شد رضا الله سببِ بهجتِ زهرا و علی

قـدرِ دریــا نـشـنـاسـد بـخـدا جـز دریـا            وسعِ دریاست بلی وسعتِ زهرا وعلی

کفّو زهراست علی، کفّو علی هم زهرا            توچه داری خبر از عزّتِ زهرا و علی

مصطفی دستِ دو دریا چو به همدیگر داد            واجب آمد همه را بیعتِ زهـرا و علی

از درِ سـوخـته و مسجد کـوفه پیداست            اهـتـزاز عـلـمِ نـهـضتِ زهـرا و عـلی

زینبین و حَسنین اُسوۀ عشق وشرف‌اند            نامشان معـتـبر از همت زهـرا و علی

کـربـلا پـایـگـه دولـتِ ثــارالـلـه اسـت            شـهـدا سـیـنه زنِ هـیئتِ زهـرا و علی

تو "کلامی" ز مدینه به نجف خواهی رفت            باش روزی برسد دعوتِ زهرا و علی